Trudno jest jednoznacznie stwierdzić, czy istnieje obiektywna rzeczywistość, w której rzeczy istnieją niezależnie od naszego umysłu. Solipsystycznie rzecz biorąc ciężko stwierdzić nawet to, czy w ogóle cokolwiek istnieje niezależnie od naszego umysłu. Choć dobrym argumentem na wątpliwy charakter tej wątpliwości jest język – bo przecież po co komu język, jak ma gadać sam ze sobą? Gdyby założyć, że jestem tylko ja i posługuję się tymi, a nie innymi słowami, to dlaczego są one zrozumiałe dla stanowiących część mojej projekcji innych? W ogóle, technicznie rzecz ujmując, mówiąc o czymś, zakładamy, że to coś istnieje. Nie da się mówić o czymś, czego nie można komunikować. Wizja ta uspokaja, gdyż zakłada istnienie rzeczywistości o obiektywnie sprawdzalnych cechach, które są niezależnie od naszych myśli czy języka. Echo wraca jednak z innej strony, pod postacią niemożności opisania tego, co realne. To, co nazywamy rzeczywistością, nie istnieje niezależnie jako coś, co po prostu jest. Nie da się tego ująć ani opisać, przyporządkować cech. Jednocześnie jest czymś, co przez język i systemy jest konstytuowane. Jestem w stanie mówić i opisywać coś, co wydaje mi się rzeczywistością, nigdy jednak nie dochodząc do sedna rzeczy.

Antonina Napierała (ur. 2003)
Kończy studia na Wydziale Fotografii na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Zainspirowana słowem i filozofią, w swojej praktyce artystycznej skupia się na wielopłaszczyznowym zjawisku tożsamości i swoim miejscu w rzeczywistości. Cały czas szuka odpowiedzi na to, czy istnieje naprawdę.
Wierzy w kolektywne dzielenie się kapitałem wiedzy i umiejętności. Aktywnie działa na płaszczyźnie edukatorskiej, głównie z dziećmi, współpracuje z instytucjami takimi jak Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie czy Centrum Kultury Zamek w Poznaniu oraz inicjatywami oddolnymi.

Wystawa dyplomowa realizowana pod kierunkiem Weroniki Wroneckiej.