Tworząc swoje instalacje Gryboś i Zentková wychodzą od materii, i do niej też docierają. Wyłuskiwanie jej właściwości plastycznych balansują z odkrywaniem pól znaczeniowych; czynności manualne z aktywnością intelektualną. Łączą kontemplację z analizą, a miękkość włókien zestawiają z metalem. Pochylając się nad naturą miedzi, śledząc jej przemiany oraz sposoby jej powstawania i pozyskiwania dotarły do zagadnienia złóż i czasowości Ziemi. To w badaniach stratygraficznych czy kopalnianych odkrywkach ujawnia się warstwowość, która ilustruje czas. Zderzenie prehistorii z pędzącą współczesnością uświadamia, że wobec niewyobrażalnie długiego okresu tworzenia się pokładów minerałów, współczesna cywilizacja okazuje się przelotna. Tymczasem w błyskawicznym tempie przysparza kolejnych warstw odpadów. Obiekty z ziemistych nawarstwianych tkanin z recyklingu, miedzi i barwionego wosku pozwalają wychwycić moment zaglądania jednocześnie w głąb Ziemi, w przeszłość, i kierowania wzroku ku przyszłości.