𝑊ℎ𝑒𝑛 𝑦𝑜𝑢 𝑙𝑜𝑜𝑘 𝑎𝑡 𝑤𝑎𝑡𝑒𝑟, 𝑦𝑜𝑢 𝑠𝑒𝑒 𝑤ℎ𝑎𝑡 𝑦𝑜𝑢 𝑡ℎ𝑖𝑛𝑘 𝑖𝑠 𝑦𝑜𝑢𝑟 𝑟𝑒𝑓𝑙𝑒𝑐𝑡𝑖𝑜𝑛. 𝐵𝑢𝑡 𝑖𝑡’𝑠 𝑛𝑜𝑡 𝑦𝑜𝑢𝑟𝑠. 𝑌𝑜𝑢 𝑎𝑟𝑒 𝑎 𝑟𝑒𝑓𝑙𝑒𝑐𝑡𝑖𝑜𝑛 𝑜𝑓 𝑤𝑎𝑡𝑒𝑟.
z monologu Roni Horn „Saying Water”

Przeglądamy się w lustrze wielkiej wody. Usłysz, zobacz i dotknij. Zasmakuj. Woda pod nami to ponadgatunkowe źródło wiedzy, przedłużenie ziemskiego istnienia. Tam, gdzie ląd się kończy, a morze zaczyna, rysują się nowe horyzonty poznawcze, które kwestionują zastane porządki. Linia brzegowa zmienia się nieustannie, nie pozwalając oku się przyzwyczaić. Krajobraz raz uchwycony już nigdy nie będzie taki sam. A jednak ziemia zdaje się trwać – jest szorstka, zostawia ślady. Chciałoby się ją posiąść, ujarzmić, zatrzymać. Byle nie stracić gruntu pod nogami.
Projekt powstał w trakcie wymiany akademickiej na Universidade de Lisboa, zrealizowanej w ramach programu Erasmus+. Punktem wyjścia do twórczych poszukiwań Gosi Kępy była fascynacja oceanem, a ich efektem stała się wielowymiarowa praca artystyczna, poruszająca zarówno wątki intymne, jak i globalne zagadnienie migracji, a także zasobów naturalnych widzianych jako kapitał, podlegający systemowym wzorcom dominacji.
Co jeszcze poczujemy, gdy wyostrzymy zmysły? Czy w głębokim słuchaniu mamy szansę usłyszeć samych siebie?

os kuratorska: Zosia Sałasińska