Malarstwo Wojciecha Zubali od wielu lat charakteryzuje się oszczędnością formy i szczególną precyzją malarskiego gestu. Czasem określane jest jako minimalistyczne, co powoduje pewien dysonans poznawczy, bowiem od tego nurtu lat 60tych dzieła Zubali różni prawie wszystko: bardzo czytelna autorska indywidualność malarskiego śladu, wyraźny dukt narzędzia, dynamika, ekspresja, niemal namacalnie organiczne pochodzenie przedstawianych form, nawet, jeśli czasem sprowadzane są do bliskiego geometrii znaku. Artysta łączy poszukiwania formalne w obrębie malarskiego medium z dążnością do syntezy, tytułowego lapidarnego „Śladu obecności”. Efektem są cykle czystych, kaligraficznych kompozycji, często na nieskazitelnie białym tle, w ograniczonej gamie zieleni, czerwieni, błękitów lub żółcieni. Ewokują odczucie ciszy, harmonii, wymuszają pełen skupienia, kontemplacyjny odbiór. Zubala często podkreśla, że istotnym elementem tworzonych przez niego obrazów jest sam proces kreacji – można przypuszczać, że i on ma medytacyjny charakter. Mogłoby się wydawać, że sztuka Wojciecha Zubali sytuuje się poza swoim czasem – poza desperacją, zagrożeniami i lękami, jakie niesie cywilizacja XXI wieku. Paradoksalnie – jest odwrotnie: to właśnie sztuka może zaoferować nam alternatywę pogłębionego wglądu, niezbędnego, by stanąć wobec rzeczywistości w pełni świadomie.