Wystawa Samozachowawcze to próba uchwycenia masek, które przybieramy, które ja przybieram. Maska nie zawsze skrywa, czasem pozwala wyrazić siebie. Fotograficzne autoportrety, plecione tkaniny i gest tańca wychodzą z czułego kontaktu z materiałem, pamięcią i ciałem. Tkanina z domowych ścinków, obrosłe krzesło i taniec w intymnym gronie – wszystko splata się w badanie tego, co intymne, intuicyjne, co przyswajalne, co
moje. Elementy tego projektu nawiązują do osobistych wątków, obrazują długie rozważania i rozterki. Badam granice między ukryciem a odsłonięciem. Każdy element wystawy jest dotykiem, śladem który obrasta i zostaje. Nie zdejmuję masek – przyglądam im się z bliska i je modyfikuję.