Rzekę słyszę zawsze blisko

W ramach pracy dyplomowej przyglądam się rzece i utwierdzam się w przekonaniu, że płynąca woda jest dla mnie najlepszą metaforą przemijania, a zmiana jest jedyną stałą. Tytułowa rzeka ujawnia swoją obecność na wiele sposobów. Jednocześnie staje się główną bohaterką projektu i jego współtwórczynią. Praca jest efektem moich badań nad zapisem istnienia. Wynika z osobistego lęku przed zmianą i stratą. We współpracy z trzema rzekami: Bystrzycą, Odrą i Białką analizuję różne rodzaje trwania. Notacja odgrywa tu bardzo ważną rolę. Zauważam ją między innymi w obrazie zdjętym z powierzchni starorzecza za pomocą materiału, czy też w bezpośrednim zapisie wykonanym przez wywierzysko. Osobisty zapis krótkiego istnienia (fragment pępowiny) zestawiam z istnieniem Ziemi (gliną zebraną u źródła). Projekt jest próbą pogodzenia się z przemijaniem. Z pomocą rzeki opowiadam o osobistej solastalgii, która dotyczy tęsknoty za bliskimi, którzy dopiero odejdą. I tak jak życie rzeki opiera się na byciu wszędzie, tak wierzę w to, że wspierająca obecność moich bliskich będzie się przejawiać pod wieloma postaciami, nawet po ich śmierci.
G.K.