lepiej byłoby podejść do przestrzeni jak do czasownika, a nie rzeczownika. luka między istotami jest sama w sobie istotą. luka za luką za luką za luką. powierzchnia przedłuża przestrzeń, odsłaniając ją przez pory.
Ideą działania jest położenie nacisku na specyfikę świata, który nigdy nie składa się z zatomizowanych jednostek ani nie jest zamknięty w już osiągniętym holizmie. Myśl ta jest filtrowana przez przestrzeń i pojmowanie jej jako czasownika. Bezruch przestrzenny wycisza czasowe stawanie się. Praktyka Eweliny Figarskiej neguje nieruchomy, sztywny system – jej badania codzienności przybliżają i oddalają obraz, ukazując luźne końce, elementy szansy. Wystawa stanie w opozycji do konceptualizacji przestrzeni jako refleksji, jako pozostałości czasu. W zamian zaproponuje dynamiczne ujęcie przestrzeni jako procesu, który nieustannie się przeobraża i redefiniuje. Przestrzeń zostanie ukazana jako obszary nieustannych negocjacji między tym, co realne, a tym, co konstruowane przez pamięć, wyobraźnię i uczucia. Wystawa staje się próbą uchwycenia przestrzeni nie jako czegoś, co się posiada lub zajmuje, lecz jako pola współobecności. Inicjuje zatem nie tylko inne spojrzenie, ale też inne poruszanie się: takie, które uznaje złożoność i tymczasowość, które nie ucieka od niejednoznaczności.

os. kuratorska: Zuza Szczepańska