memory’s decay

Według Bourgeois: kiedy kumulujesz skojarzenia, pamięć zaczyna stawać się architekturą. Budowane są warstwa po warstwie (Memory and Architecture, 1999). Praktyka Mikołaja Wojnara ukazuje materiały w ruchu: te znalezione, skupowane, otrzymywane, odratowane. Pamięć, osadzona w przedmiotach, z czasem zaczyna się rozkładać – do czasu interwencji. Zebrane pozostałości zostają zestawione, przekształcone, wytworzone na nowo. Ich pierwotna funkcja zanika, ustępując miejsca nowym znaczeniom. W ten sposób wyłania się rodzaj archeologii pamięci, w której każdy element jest zarazem śladem przeszłości oraz przyszłości, nieustannie przesuwając granice tego, co było i tego, co mogłoby być. Każda nowa warstwa znaczenia nie tyle zakrywa poprzednią, co raczej otwiera ją na nowe odczyty. Artysta koryguje linearność czasu, wprowadzając nieciągłości, jakby stawiał pytanie o to, co pozostaje w naszej pamięci, gdy przestajemy zapamiętywać – kiedy rozkład i wyzbycie się staje się nie tylko końcem, ale także początkiem. Warstwa jest bowiem reakcją na poprzednią, a jednocześnie tworzy miejsce dla kolejnej.

os. kuratorska: Zuza Szczepańska