Wystawa przygląda się motoryzacji jako przestrzeni formowania pamięci i ciała — nie jako symbolowi postępu, ale jako nośnikowi zużycia, zmęczenia i napięcia.
To, co techniczne — paliwo, plastik, ochrona — styka się z tym, co emocjonalne i społeczne: klasowością, dostępem, pragnieniem ruchu.

To opowieść o energii, która nie znika, ale zmienia stan. O przedmiotach, które coś przeszły i dziś funkcjonują jako ślady.

Samochód nie jest tu celem, lecz narzędziem — punktem wejścia w relację między tym, co prywatne, a tym, co systemowe.

To opowieść o infrastrukturze emocjonalnej, która zostaje w materii — nawet po tym, jak wszystko już się zatrzymało.