Wystawa bada uczucie „tuha” – głębokiego niepokoju i brzemienia na sercu, charakterystycznego dla białoruskiej jednostki oraz jej rzeczywistości. Zaproszone osoby artystyczne artykułują sposoby przekształcania emocji w siłę sprawczą, otwierając nowe przestrzenie do działania i rewizji porządków myślenia. Mutują systemy za pomocą wprowadzania drobnych wewnętrznych przemieszczeń do reżimu dyskursywnego.
Tytuł krytycznie i autoironicznie odnosi się do szybkiej metody przekazu wiedzy – kursu – czyli zestawu skondensowanej lekcji jako remedium na szum informacyjny, powodujący ignorancję oraz moralną apatię w czasach mnogości kryzysów. Jest to także gra językowa związana z kursem jako trajektorią/przemieszczeniem w stronę agencji, buntu, oporu.