„Kondensacja kształtów przy jednoczesnym ich rozwichrzeniu, chimeryczności, prymitywistyczne akcenty, poetyckie niedopowiedzenie (widoczne również w tytułach prac), postacie budzące niepokój – często na granicy figuratywności, jakby przyłapane w momencie złowróżbnej metamorfozy, postacie człekopodobne, zezwierzęcone, lub zdeformowane… Obrazy Piotra Kotlickiego niosą ze sobą wiele możliwych odczytań. Jest w nich tajemnica. Pewne motywy wracają jednak uporczywie. Jak paski adidasa na odzieży. Co więcej – formowanie się obrazu, choć może nie powinienem zdradzać malarskich kulis – jest bildung samym w sobie. (…) Czasem bildung przybiera drastyczny kształt”. (Zaręba-Vitczakoff)